Ze świata nauki

Poczucie, że kontynenty były kiedyś połączone w jeden ląd, sięga co najmniej XVI wieku, kiedy flamandzki kartograf i geograf Abraham Ortelius zaproponował tę ideę. Opracował pierwszy nowoczesny atlas: "Theatrum orbis terrarum" ("Teatr świata"). Zauważył, że linie brzegowe Ameryki oraz Europy i Afryki zdają się do siebie pasować niczym elementy układanki. Zaproponował, że kontynenty stopniowo oddalały się od siebie na skutek trzęsień ziemi i powodzi. Jednak to niemiecki naukowiec Alfred Wegener, ponad 300 lat później, rozwinął solidną hipotezę dryfu kontynentalnego.

Pangea – superkontynent sprzed 200 milionów lat – rozpadał się wolniej niż naukowcy dotąd podejrzewali. Dowodów na to dostarczyła znaleziona w Ameryce Północnej skamieniała czaszka przedstawiciela nieznanej dotąd grupy gadopodobnych ssaków. Przy okazji znalezisko namieszało trochę w tym, co wiemy o początkach ssaków.